Aκατοίκητα και "ακατοίκητο"...

Αν δούμε την αλήθεια καταπρόσωπα, με ή χωρίς πολυνομοσχέδια, τρόικες, αντιδράσεις, ψηφίσματα, διαμαρτυρίες, κόμματα και «αποκόμματα», βολεμένους, συνδικαλιστές, ανέργους και δημοσίους υπαλλήλους, θα παραδεχτούμε, πώς ακόμη κι αν… σαρώσουμε με αλλαγές και συνεχείς προσπάθειες τα άσχημα χαρακτηριστικά μας, δεν πρόκειται να εξαλειφθούν!

Θα χρειαστούν, κατά την άποψη μου 25 χρόνια, δηλαδή μία ολόκληρη γενιά κι αυτό θα επιτευχθεί εφόσον προσπαθήσουμε σκληρά, να διορθώσουμε τη νοοτροπία της διαφθοράς, να τελειώσουμε με τη γραφειοκρατία και τον κρατισμό,να ξεπεράσουμε ίσως, λέω ίσως, την οθωμανική καπατσοσύνη μας και τον αντικοινωνικό ατομικισμό μας. Αυτό ισχύει για τα παλιά «κουσούρια» και τις πάγιες αδυναμίες μας.

Σε ένα καινούργιο τομέα όμως μπορούμε να βάλουμε νέες βάσεις και γιατί όχι, να εμπνευστούμε ένα νέο όραμα. Έχουμε χιλιάδες μικρά ακατοίκητα νησάκια. Ως γνωστό βγήκε και για αυτά μία… λίστα (60 τον αριθμό) από τα οποία μερικά εξ αυτών είναι 5 και 6 χιλιάδες στρέμματα! 

Κι αναρωτιέμαι, τι  ή ποιος μας εμποδίζει σε επίπεδο πρωθυπουργού να κληθούν 3-4 σοβαροί επιχειρηματίες κατά προτίμηση Ελληνικής καταγωγής και να τους τα παραχωρήσουμε, για τα επόμενα 99 χρόνια, προκειμένου να κτίσουν υπερπολυτελή ξενοδοχεία επτά αστέρων;

Γιατί να μη φτιάξουν υποδομές με αυτόνομη ενέργεια και μεγάλες οργανωμένες μαρίνες – που να σημειωθεί ότι δεν έχουμε αν και διαθέτουμε την ίδια ακτογραμμή μe αυτή της υποσακχάριας Αφρικής- κι άλλα τέτοια σοβαρά του τουρισμού και της περιβόητης ανάπτυξης;

Τι μας εμποδίζει δηλαδή να κατασκευάσουμε μια ακόμη καλύτερη Ριβιέρα ή ένα ακόμη καλύτερο Μόντε Κάρλο στην Ελλάδα που είναι πολύ καλύτερη; Με δικά τους έξοδα και με δικά μας (δωρεάν) δημόσια κίνητρα! Με δύο χρόνια πλήρη φορολογική απαλλαγή, μισή φορολογία τα επόμενα 10 χρόνια κι άμεσες άδειες για να προχωρήσει το έργο, που δεν θα είναι μόνο δικό τους αλλά και δικό μας! Η συμφωνία θα είναι τα νησάκια μας να γίνουν παγκόσμιοι τουριστικοί προορισμοί για σκάφη και πλούσιους τουρίστες. Τόσο δύσκολο είναι πια;

Είμαι σίγουρη ότι για μία τέτοια επένδυση όλο και κάποιοι επιχειρηματίες «θα έσκαγαν μύτη» ενώ άλλες τόσες παγκόσμιες τράπεζες θα ήθελαν να τους χρηματοδοτήσουν. Και αν πετύχαινε η πρώτη «συνταγή» στην πρώτη ξεχασμένη βραχονησίδα, τότε θα είχαμε… επανάληψη και σε άλλες ακατοίκητες, παρεμελημένες και ξεχασμένες (τουλάχιστον από την Ελλάδα, αν όχι από την Τουρκία!).

Δημοσιεύθηκε στη free press  karfitsa

Posted in: ΑΡΘΡΑ